Για τους πάσχοντες από διαβήτη είναι πολύ σημαντικό να επιτυγχάνουν τον καλό έλεγχο του σακχάρου τους καθώς έτσι ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος μακροπρόθεσμων επιπλοκών, όπως οι νευρολογικές βλάβες, οι νεφρικές επιπλοκές καθώς και το ενδεχόμενο καρδιακής πάθηση ή οφθαλμολογικών προβλημάτων.
Μια τυχαιοποιημένη πολυκεντρική κλινική μελέτη που έγινε από επιστημονική ομάδα του Νοσοκομείου Brigham and Women της Βοστόνης και παρουσιάστηκε στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας (σχετική δημοσίευση έγινε και στο The Lancet Diabetes & Endocrinology) έδειξε ότι ένας φαρμακευτικός συνδυασμός μπορεί να συμβάλλει σε καλύτερο έλεγχο του σακχάρου.
Συγκεκριμένα, οι ερευνητές εξέτασαν τα επίπεδα σακχάρου ασθενών με διαβήτη που είτε λάμβαναν ινσουλίνη, είτε ινσουλίνη και λιραγλουτίδη, δηλαδή έναν συνδυασμό ινσουλίνης και ενός φαρμάκου που συντελεί σε περαιτέρω έλεγχο του σακχάρου. Από την αξιολόγηση των δεδομένων προέκυψε ότι οι συμμετέχοντες που πήραν τη συνδυαστική αγωγή πετύχαιναν καλύτερο έλεγχο του σακχάρου τους καλύτερα και για περισσότερο χρόνο συγκριτικά με εκείνους που έπαιρναν σκέτη ινσουλίνη.
«Πιστεύουμε ότι αυτό αντανακλά ένα καλύτερο θεραπευτικό αποτέλεσμα της συνδυαστικής αγωγής, που προφανώς απορρέει από την συνδυαστική δράση των φαρμάκων και το ψυχολογικό πλεονέκτημα που δίνει ο συνδυασμός τους ασθενείς», σχολιάζει η Vanita R. Aroda, ειδικός του Τμήματος Ενδοκρινολογίας, Διαβήτη και Υπέρτασης στο Νοσοκομείο Brigham and Women.
Η μελέτη DUAL VIII είναι μια διεθνής πολυκεντρική ανοιχτού τύπου έρευνα διάρκειας 104 εβδομάδων, Φάσης ΙΙΙ. Το δείγμα απαρτιζόταν από 1.012 ασθενείς που δεν είχαν πάρει προηγουμένως ινσουλίνη, όλοι ήταν 18 ετών και άνω, με γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c) 7-11% και Δείκτη Μάζας Σώματος 20 kg/m² ή και μεγαλύτερο, ενώ έπαιρναν σταθερές δόσεις αντιδιαβητικών φαρμάκων από του στόματος.
Με τυχαία επιλογή οι ασθενείς κλήθηκαν να πάρουν είτε ινσουλίνη (100 μονάδες/ml), είτε συνδυασμό ινσουλίνης και λιραγλουτίδης η οποία περιέχει ανάλογο του υποδοχέα GLP-1 (ένα μόριο που είναι όμοιο με το φυσικό συστατικό του οργανισμού που μειώνει τα επίπεδα του σακχάρου). Τόσο η ινσουλίνη, όσο και η συνδυαστική αγωγή χορηγούνται ημερησίως με προγεμισμένες πένες.
Το κύριο καταληκτικό σημείο της μελέτης ήταν η ανάγκη για εντατικοποίηση της θεραπείας.
Οι ασθενείς στην ομάδα της συνδυαστικής θεραπείας χρειάστηκαν σημαντικά περισσότερο χρόνο μέχρι να χρειαστεί να εντατικοποιηθεί η αγωγή τους, συγκριτικά με εκείνους που πήραν μόνο ινσουλίνη.
Επίσης οι ερευνητές παρατήρησαν στην ομάδα της συνδυαστικής θεραπείας πιο αποτελεσματική μείωση της γλυκόζης στο αίμα, μικρότερη αύξηση του βάρους και μικρότερο κίνδυνο υπογλυκαιμίας κατά τη διάρκεια των 104 εβδομάδων. Επιπλέον δεν αναφέρθηκαν προβλήματα ασφάλειας ή ανοχής της θεραπείας.
