Ο 43χρονος χρυσοχόος και πατέρας τριών παιδιών, πάσχει από Πολλαπλή Σκλήρυνση. Μιλώντας στο ygeiamou.gr αποκαλύπτει τα πολυτάραχα τέσσερα τελευταία χρόνια της ζωής του.
«Διαγνώστηκα με σκλήρυνση κατά πλάκας το 2015. Η διάγνωση χρονικά έχει καταχωριστεί στη μνήμη μου με ένα σημαντικό γεγονός: τη γέννηση του τρίτου παιδιού μου. Κι αυτό διότι έναν χρόνο μετά τη γέννηση του παιδιού, κατά την οποία μάλιστα κινδύνεψε η ζωή της γυναίκας μου, άρχισα να έχω τα γνωστά συμπτώματα στην κίνηση – είχα δυσκολία στην κίνηση του δεξιού κάτω άκρου. Έκανα φυσιοθεραπείες και ο φυσιοθεραπευτής με παρέπεμψε σε γνωστό του νευρολόγο. Ο γιατρός μου συνέστησε να υποβληθώ άμεσα σε παρακέντηση νωτιαίου μυελού. Μετά το αποτέλεσμα της εξέτασης ο γιατρός μού είπε ευθέως και χωρίς υπεκφυγές ότι πάσχω από σκλήρυνση κατά πλάκας. Η αρχική μου αντίδραση ήταν απόλυτα ήρεμη, δεν έκανα υπερβολές. Σήμερα θα έλεγα ότι αισθανόμουν αμήχανα. Μετά άρχισα να αισθάνομαι θυμό. Ένιωθα ότι με είχε πληγώσει και προδώσει ο ίδιος μου ο εαυτός. Η δεύτερη σκέψη μου ήταν το πώς θα το έλεγα στην οικογένειά μου.
Προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω και να θυμίζω στον εαυτό μου ότι έχω πλάι μου ανθρώπους που με περιέβαλλαν με πολλή αγάπη και καθόλου οίκτο. Το μόνο που δεν άντεχα να ακούω είναι ότι όλα θα πάνε καλά. Έπειτα από τέσσερα χρόνια ως ασθενής με σκλήρυνση κατά πλάκας διαπιστώνω ότι δεν είχα στήριξη από το οικογενειακό μου περιβάλλον – τουλάχιστον όσο φανταζόμουν ή όπως θα την ήθελα. Τη μεγαλύτερη δύναμη την αντλώ από τα τρία παιδιά μου, η σκέψη τους και μόνο θωρακίζει και το μυαλό και την καρδιά μου. Ούτε και από τον περίγυρο των φίλων μου εισέπραξα υποστήριξη από όλους. Όμως αισθάνομαι τυχερός για ό,τι εισέπραξα από τον επαγγελματικό μου χώρο, από όπου πραγματικά έλαβα πολλή στήριξη.
Από τη μέχρι τώρα διαδρομή της ασθένειάς μου κρατάω το κομμάτι της θεραπείας, με τα θετικά και τα αρνητικά του. Η πιο δύσκολη στιγμή μου ήταν η πρώτη έγχυση κορτιζόνης.
Θετική σκέψη δεν προκύπτει εύκολα. Και η πρώτη αντίδρασή μου αν συναντήσω κάποιον άλλο με σκλήρυνση κατά πλάκας θα είναι να του πω: “Φίλε, την πάτησες, σακατεύτηκες”. Έτσι, νιώθω, να γερνάω νωρίς. Προσπαθώ να παίρνω δύναμη από τις υποχρεώσεις μου και φοβάμαι την ταλαιπωρία».
