Η Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια Αιμιλία Αξιωτίδου συμβουλεύει: «Η συναίσθηση της αξίας του εαυτού μας, «το πόσο αξίζω», είναι το κλειδί, ο δρόμος για να γίνω περισσότερο ανθρώπινος, να αποκτήσω ευτυχία, να δημιουργήσω και να συντηρήσω ικανοποιητικές σχέσεις και να μεταμορφωθώ σε έναν υπεύθυνο και αποδοτικό ενήλικα… Το παιδί που ξέρει ότι είναι ικανό να αγαπάει και να αγαπιέται, νιώθει σιγουριά για τον εαυτό του και μπορεί να αισθανθεί άξιο μέλος μιας κοινωνίας». Κάντε τις συμβουλές της, πράξη_ για το καλό του παιδιού και το δικό σας!
Η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός του παιδιού ξεκινούν από την βρεφική ηλικία, από την σχέση που το μωρό θα χτίσει με τη μαμά του ή με τον φροντιστή του, με την εικόνα που θα έχει για τον εαυτό του και τον κόσμο να διαμορφώνεται αρνητικά ή θετικά μέσα από αυτή τη σχέση. Αργότερα, οι συγγενείς, οι φίλοι, και οι δάσκαλοι θα επηρεάσουν και αυτοί με τη συμπεριφορά τους και τις αντιδράσεις τους, την γνώμη που θα σχηματίσει το παιδί για τον εαυτό του.
Είναι ανάγκη να βοηθήσουμε το παιδί μας να ανακαλύψει τον εαυτό του και να αποδεχτούμε πρώτα εμείς την μοναδικότητα του ώστε να το βοηθήσουμε να αποδεχτεί κι εκείνο με τη σειρά του τον εαυτό του όπως είναι. Η αυτοεκτίμηση όπως λέει και ο Χόρχε Μπουκάι διδάσκεται με δυο τρόπους: Ο ένας είναι μέσα από την φροντίδα και την προσοχή που θα πάρουμε από τους γονείς μας και ο δεύτερος, που είναι πιο ανεπαίσθητος αλλά εξίσου καθοριστικός, εξαρτάται από το επίπεδο αυτοεκτίμησης που έχουν οι ίδιοι οι γονείς για τον εαυτό τους!
Συνήθως οι γονείς με υψηλή αυτοεκτίμηση είναι πιο πιθανό να μεγαλώσουν παιδιά με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και με την αίσθηση πως είναι άξια να αγαπηθούν, πως διαθέτουν μέσα τους τις δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν τις όποιες αντιξοότητες. Αισθάνονται ασφαλή να δοκιμάσουν και να εξερευνήσουν και στο τέλος να αποδεχτούν και τις αρνητικές πλευρές του εαυτού τους. Το συναίσθημα του να δίνουμε ή να μην δίνουμε αξία στον εαυτό μας είναι κάτι που μαθαίνεται κι επομένως η ευκαιρία υπάρχει από τη γέννηση μας μέχρι το θάνατό μας, γι’ αυτό και δεν είναι ποτέ αργά! Καλό είναι να μην έχουμε προκαθορισμένες αντιλήψεις για το πώς πρέπει να είναι ένα παιδί, αλλά να δεχτούμε πως το καθένα είναι ξεχωριστό και μοναδικό με τον τρόπο του. Είναι σημαντικό από τις πρώτες μέρες της ζωής του παιδιού μας να το παίρνουμε αγκαλιά, να το χαϊδεύουμε, να το φροντίζουμε και να του δείχνουμε την αγάπη μας όσο πιο συχνά γίνεται. Η εκδήλωση στοργής με τρυφερά λόγια είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα για την ανάπτυξη μας και την ευημερία μας από την αρχή της ζωής μας μέχρι το τέλος μας.
Ο ψυχίατρος Bowlby, ο άνθρωπος που μίλησε πρώτος για τη θεωρία δεσμού, δηλαδή για τον τρόπο με τον οποίο συνδέεται το μωρό με τη μαμά του ή με τον φροντιστή του, υποστηρίζει πως η ανάγκη για έναν ασφαλή συναισθηματικό δεσμό, η ανάγκη να ξέρουμε πως υπάρχει ένας σημαντικός για εμάς άνθρωπος στον οποίο μπορούμε να βασιστούμε και η ανάγκη μας για φροντίδα, προσοχή και αγάπη δεν σταματούν ποτέ σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Το να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι τα αγαπάμε έχει διπλή σημασία. Το παιδί που ξέρει ότι είναι ικανό να αγαπάει και να αγαπιέται, νιώθει σιγουριά για τον εαυτό του και μπορεί να αισθανθεί άξιο μέλος μιας κοινωνίας.
Ποτέ δεν είναι αργά…
Ως ενήλικες πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι σε οποιαδήποτε στιγμή τη ζωής του ο άνθρωπος μπορεί να αρχίσει να βελτιώνει την αυτοεκτίμηση του. Ξέρουμε πως μια μαθημένη συμπεριφορά εγγράφεται από νωρίς στη ζωή μας, στους νευρώνες του εγκεφάλου μας κι ότι μας είναι πιο οικείο και βολικό να ανατρέχουμε σχεδόν πάντα σε μια συγκεκριμένη αντίδραση όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες και απειλητικές καταστάσεις. Η ικανότητα όμως του εγκεφάλου μας να δημιουργεί νέες νευρικές σύναψεις (νεύρο -πλαστικότητα), μας δίνει την ευκαιρία να δουλέψουμε με τον εαυτό μας και να εξελιχθούμε ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία στην ζωή μας. Η ζωή μας μπορεί πάντα να αλλάξει γιατί όσο ζούμε μπορούμε πάντα να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα. Μπορούμε να ωριμάσουμε και να αλλάξουμε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας ακόμη κι αν αυτό γίνεται δυσκολότερο καθώς μεγαλώνουμε. Χρειάζεται να δώσουμε περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας. Αν είμαστε όμως αποφασισμένοι, μπορούμε να το πετύχουμε. Τα πρώτα μεγάλα βήματα για την αλλαγή είναι η πίστη πως μπορώ να αλλάξω και η δέσμευση απέναντι στην απόφασή μου. Και παρόλο που την αυτοεκτίμηση την έχω μάθει πρωταρχικά από την σχέση με τους γονείς μου, αργότερα, μπορώ να προσθέσω στο ρεπερτόριο μου επανορθωτικές εμπειρίες, να διορθώσω κάτι που πήγε στραβά και να αντλήσω μέσα από θετικές εμπειρίες σύνδεσης που είχα με ένα σημαντικό πρόσωπο της ζωής μου, το συναίσθημα πως είμαι άξιος ν’ αγαπηθώ. Έτσι, μαθαίνω να προσαρμόζομαι στις νέες καταστάσεις και συνθήκες που παρουσιάζονται στην ζωή. Κι όσο περισσότερο εκτιμώ τον εαυτό μου, τόσο λιγότερα απαιτώ από τους άλλους και τόσο περισσότερο τους εμπιστεύομαι. Και όσο περισσότερο πιστεύω με τον εαυτό μου και εμπιστεύομαι τους άλλους, τόσο πιο λίγο φοβάμαι. Και όσο λιγότερο φοβάμαι τόσο περισσότερο χτίζω πιο στέρεες σχέσεις ! Η συναίσθηση λοιπόν της αξίας του εαυτού μας, το πόσο αξίζουμε, είναι το κλειδί, ο δρόμος για να γίνουμε περισσότερο ανθρώπινοι, να αποκτήσουμε ευτυχία, να δημιουργήσουμε αλλά και να συντηρήσουμε ικανοποιητικές σχέσεις αλλά και να γίνουμε υπεύθυνοι και αποδοτικοί.
Διαβάστε ακόμη
Οκτώ τρόποι να μεγαλώσουμε παιδιά με αυτοεκτίμηση
Επτά τρόποι για να αυξήσουμε την αυτοεκτίμηση των παιδιών
Μοναχοπαίδια: Κακομαθημένα και χωρίς φίλους; Ποια είναι η αλήθεια
