Κάθε άνθρωπος που αποκτά έναν σκύλο επιθυμεί, ο μικρός του φίλος να τον συνοδεύει σε κάθε του δραστηριότητα.
Να μπορεί να έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται σε κάθε περιβάλλον και σε όλες τις συνθήκες. Να είναι κοινωνικός με τους ανθρώπους και με τα άλλα ζώα. Έτσι ώστε να παραμένει ήρεμος και να απολαμβάνει κι εκείνος τις βόλτες με τον άνθρωπό του.
Να μη νιώθει φόβο/στρες κάθε φορά που αλλάζει περιβάλλον, που γνωρίζει νέους ανθρώπους ή ζώα. Που ακούει έναν νέο θόρυβο.
Να μπορεί να διαχειρίζεται κάθε νέα κατάσταση.
Για να έχουμε έναν ψυχικά ήρεμο σκύλο, οφείλουμε να τον κοινωνικοποιήσουμε σταδιακά και μέχρι εκεί που μπορεί να αντεπεξέλθει.
«Η κοινωνικοποίηση δεν είναι ‘εντολή’», υποστηρίζει η κυρία Μαριτίνα Κοζανίτου, διπλωματούχος εκπαιδεύτρια και σύμβουλος συμπεριφοράς σκύλων. Και το ερώτημα που θέτει, είναι: «Τι είναι, επιτέλους, αυτή η κοινωνικοποίηση και πώς επιτυγχάνεται ουσιαστικά, χωρίς να δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στον σκύλο»;
Και απαντά:
«Η κοινωνικοποίηση δεν επιτυγχάνεται με το να εκθέσουμε ένα ζώο σε όσα περισσότερα ερεθίσματα είναι δυνατόν. Αντίθετα, έχει να κάνει με την προσεκτική έκθεσή του στον κόσμο.
Οτιδήποτε θέλουμε να διδάξουμε σε ένα ζώο, οφείλουμε να το κάνουμε με σεβασμό, έχοντας στο μυαλό μας πάντα τα δικά του ‘ΜΠΟΡΩ’, κι όχι τα δικά μας ‘ΘΕΛΩ’.
Είναι σημαντικό, λοιπόν, να βοηθήσουμε τον σκύλο μας να διαχειρίζεται το περιβάλλον, τους ανθρώπους και τα άλλα ζώα, αλλά με έναν ελεγχόμενο τρόπο. Δηλαδή, πηγαίνοντάς τον σε μέρη που θα βιώσει πράγματα, αλλά στον βαθμό που μπορεί να αντεπεξέλθει.
Όντως, πρέπει να έρθει σε επαφή με ό,τι θα συναντήσει στη ζωή του, αλλά σταδιακά. Κάθε τι καινούργιο θα πρέπει να μετατρέπεται σε κάτι πολύ ευχάριστο για εκείνον.
Οι αρνητικές συμπεριφορές πάντα πηγάζουν από αρνητικά συναισθήματα.
Η έλλειψη εμπειριών, ή η συσχέτιση πραγμάτων λόγω αρνητικών εμπειριών, μπορεί να κάνουν ένα ζώο να δυσκολεύεται στην καθημερινότητά του.
Για παράδειγμα, αν πάρουμε έναν σκύλο που μέχρι τώρα ζούσε δεμένος ή απομονωμένος, δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα ανταποκριθεί με ευκολία σε ένα αστικό περιβάλλον, με άλλα ζώα, ή ακόμα και με τους ανθρώπους.
Λέω συνέχεια ότι η βασική εκπαίδευση δεν είναι η λύση για όλα.
Ένας φοβικός σκύλος μπορεί να έχει μάθει ‘εντολές’, όπως το ‘Κάτσε’, ή το ‘Μείνε’, που μακριά από το σπίτι, σε εξωτερικούς χώρους, δεν λειτουργούν.
Αυτό δεν συμβαίνει επειδή δεν θέλει, αλλά επειδή δεν μπορεί. Κυριαρχεί ο φόβος του, που δεν είναι στάση ζωής, αλλά συναίσθημα.
Αν εμείς τον πιέζουμε να περπατάει μαζί μας σε έναν δρόμο με κίνηση και φασαρία, ή αν τον αναγκάζουμε να παραμείνει δίπλα μας, όσο πίνουμε καφέ, ενώ εκείνος δεν νιώθει άνετα, το μόνο που θα πετύχουμε, είναι να δημιουργήσουμε έναν αρνητικό συσχετισμό και να τον αγχώνουμε όλο και πιο πολύ.
Είναι πιθανό, σε λίγο καιρό να μη θέλει, καν, να βγαίνει έξω, αν την κίνησή του εκτός σπιτιού την έχει συνδυάσει με άγχος ή φόβο.
Η κοινωνικοποίηση δεν είναι ένα πράγμα και δεν αφορά μόνο τα κουτάβια.
Απαιτεί βήμα-βήμα προσέγγιση με αίσθηση ασφάλειας, προκειμένου να πετύχει.
Στην πραγματικότητα, μιλάμε για αντιστροφή συναισθήματος, από αρνητικό σε θετικό, και αυτό σίγουρα χρειάζεται σωστές τεχνικές, λεπτούς χειρισμούς, γρήγορη αντίληψη και κατάλληλες επεμβάσεις.
Η κοινωνικοποίηση δεν σταματά ποτέ…».
Η κυρία Μαριτίνα Κοζανίτου, διπλωματούχος εκπαιδεύτρια και σύμβουλος συμπεριφοράς σκύλων
▪ Η κυρία Μαριτίνα Κοζανίτου είναι διπλωματούχος εκπαιδεύτρια και σύμβουλος συμπεριφοράς σκύλων, απόφοιτη της Σχολής PetsProAcademy. Εφαρμόζει τη μέθοδο της θετικής ενίσχυσης στις εκπαιδεύσεις της και δεν χρησιμοποιεί καθόλου τιμωρία.
