Όταν τον Μάιο του 2018 η ψυχοθεραπεύτρια Διονυσία Γιαννοπούλου διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, ένιωσε τον κόσμο γύρω της να καταρρέει. Ένας άνθρωπος που είχε μάθει να βρίσκεται από τη μεριά της παροχής βοήθειας, ξαφνικά υποχρεώθηκε να αλλάξει ρόλο, και να είναι εκείνη που θα ζητούσε βοήθεια.
Περνώντας από τα τέσσερα στάδια που ακολούθησαν τη διάγνωση (άρνηση, θυμό, θλίψη, αποδοχή), η Διονυσία μεταμορφώθηκε. Οι στιγμές που μέχρι πρότινος της φαίνονταν συνηθισμένες και δεδομένες έξαφνα της αποκάλυψαν το μεγαλείο τους, άνθρωποι την παρουσία των οποίων μέχρι πρότινος αγνοούσε εμφανίστηκαν στη ζωή της γεμάτοι γενναιοδωρία, το δε σώμα της στα μάτια της ξαναγεννήθηκε, πιο όμορφο και μαγικό.
Το ταξίδι της προς την ίαση και την αναγέννηση άφησε ίχνη ανεξίτηλα μέσα της: Κάθε εμπειρία και μια ευκαιρία επαναξιολόγησης, κάθε δοκιμασία κι ένα μάθημα. Τα μαθήματα αυτά καταθέτει στο Ανθίζοντας, ως άνθρωπος που δοκιμάστηκε και επέζησε για να πει την ιστορία της − μια ιστορία ελπίδας και γιορτής της ζωής, που έχει να διδάξει τον καθένα μας πολλά.
Ακολουθεί το απόσπασμα από το κεφάλαιο με τίτλο «Η ασθενής μιλάει στα παιδιά της για την ασθένεια»:
Τα παιδιά είναι οι «καθρέφτες» της μαμάς. Αν η γυναίκα που έχει διαγνωστεί εκφράσει με ειλικρίνεια στα παιδιά της πώς αισθάνεται για αυτό, θα τα διδάξει ότι η ασθένεια είναι μέρος της ζωής και είναι φυσιολογικό κάποιες φορές να βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα και να τα αντιμετωπίζουμε σιγά σιγά. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε τη δύσκολη αυτή φάση για να δείξουμε στα παιδιά ότι η μαμά έχει και ευάλωτες πλευρές και αυτό είναι εντάξει. Δεν χρειάζεται να δείχνουμε πάντα δυνατοί και τέλειοι, αλλά ανθρώπινοι! Είναι μια πολύ συγκινητική περίοδος, και συνήθως τα παιδιά ανταποδίδουν στη μαμά όλο το νοιάξιμο, τη φροντίδα και την αγάπη που έχουν πάρει.
Εδώ βέβαια δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να εκμεταλλευτούμε το ενδιαφέρον των παιδιών και να τα χρησιμοποιούμε στην ασθένεια για να τα μετατρέψουμε σε νοσοκόμους ή ψυχολόγους μας ή να τα κάνουμε «γονείς» μας και να τους ζητάμε να μας αναλάβουν και να τα κρατάμε κολλημένα δίπλα μας, από φόβο μην πάθουμε κάτι, γιατί έτσι θα τα υπερφορτώσουμε και θα τα πιέσουμε να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους και δεν θα έχουν καλύψει ικανοποιητικά τις δικές τους παιδικές ανάγκες. Αυτό θα έχει συνέπειες στην ενήλικη ζωή τους.
Υπάρχει πιθανότητα επίσης κάποια παιδιά που φοβούνται την ξαφνική αυτή αλλαγή και νιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον και φόβο θανάτου να αντιδράσουν με θυμό, να ρίξουν τις ευθύνες στη μαμά που αρρώστησε ή να συμπεριφερθούν με αποστασιοποίηση και φαινομενική αδιαφορία. Εδώ είναι σημαντικό να εκπαιδευτούν όλα τα μέλη της οικογένειας, να εκφράζουν και να διαχειρίζονται τα δύσκολα συναισθήματα και να τα μεταμορφώνουν με πίστη και ελπίδα. Όσο πιο γρήγορα αποδεχτούμε την ασθένεια, θα την αποδεχτούν και τα παιδιά!
Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να τους δείξουμε ότι χρειάζεται να σβήσουμε τις γεμάτες φόβους πεποιθήσεις για την ασθένεια και να τα εκπαιδεύσουμε σε νέους προγραμματισμούς που λένε ότι «η ασθένεια είναι σχολείο εξέλιξης και μαθητεία για τη θεραπεία και την αγάπη στον εαυτό».
*Απόσπασμα από το βιβλίο Ανθίζοντας, Το ταξίδι μιας ψυχοθεραπεύτριας από τον καρκίνο στην ίαση, της Διονυσίας Γιαννοπούλου. εκδόσεις KEY BOOKS
