Μου μιλάει στο τηλέφωνο. Φίλη απ’ τα παλιά. Αγαπημένη όσο και οι αναμνήσεις της πιο ξέγνοιαστης εποχής. Μιλάει αγχωμένα, θυμωμένα και δυνατά: «Μα μπορείς να το πιστέψεις;» μου λέει: «Δύο ώρες τον άφησα στο σπίτι με τα παιδιά για να πάω σούπερ μάρκετ κι όταν επέστρεψα δεν βρήκα σπίτι! Μη γελάς! Δεν είμαι υπερβολική. Το σπίτι ήταν βομβαρδισμένο από γαριδάκια, πατατάκια, ποπ κορν, μαξιλάρια, παγωτά και μπέικον -εκατομμύρια κομματάκια μπέικον-, ο γιος μου βαμμένος «δρακουλάκι» με μαύρο μαρκαδόρο, η κόρη μου ντυμένη πριγκίπισσα… με το καλό μου φουστάνι κι ο ακατονόμαστος καλυμμένος με το πάπλωμα να τα κυνηγά για να τα πιάσει. Κι εκείνα να ξεκαρδίζονται κι εκείνος να φωνάζει: «Μπουυυυυυ, θα σας πιάσω και θα σας κάνω μια χαψιά! Μπουυυυυυυ μόνο μην το πείτε στην μαμά!». Μα δεν μπορούν να κάνουν κάτι εποικοδομητικό; Να παίξουν ένα επιτραπέζιο; Να διαβάσουν ένα παραμύθι; Είναι δυνατόν ένας μπαμπάς να έχει λιγότερο μυαλό από ένα… πεντάχρονο; Είναι δυνατόν οι άντρες μας να μην μεγαλώνουν ποτέ;»
Η άποψη της ειδικού: «Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος που ο μπαμπάς επικοινωνεί με τα παιδιά του είναι πολύ διαφορετικός από τον αντίστοιχο της μαμάς. Ενώ η μαμά είναι συνήθως αυτή που περνάει περισσότερο χρόνο μαζί τους, είναι εκείνη που τις περισσότερες φορές βάζει στα παιδιά τα «δυσάρεστα» όρια, ο μπαμπάς είναι αυτός που στο νου των περισσότερων παιδιών είναι πιο ανοιχτός στο να παίξει παιχνίδια χωρίς όρια και περιορισμούς. Και τι εννοούμε με αυτό; Ο μπαμπάς λόγω της φύσης του θα προτείνει στα παιδιά δραστηριότητες που έχουν μέσα τρέξιμο, κυνηγητό, χοροπηδητά, ουρλιαχτά και γαργαλητά. Το στυλ του παιχνιδιού που επιλέγουν οι μπαμπάδες εμπλέκει μέσα μεγαλύτερη σωματική δραστηριότητα. Ενώ για παράδειγμα η μαμά θα επιλέξει να ζωγραφίσει με τα παιδιά της, ο μπαμπάς θα επιλέξει να παίξουν κυνηγητό ή μπάλα μέσα στο σπίτι. Τα περισσότερο δυναμικά παιχνίδια όμως είναι και αυτά που δίνουν στα παιδιά τη δυνατότητα να εκτονώσουν την ενέργειά τους και να δεθούν συναισθηματικά με το μπαμπά».
Κλείνω το τηλέφωνο και ξάφνου, περνούν απ’ το μυαλό μου πολλοί μπαμπάδες «που έχουν λιγότερο μυαλό από ένα πεντάχρονο». Μπαμπάδες σαν τον δικό μας, που ρίχνει κι έναν υπνάκο ενώ τα παιδιά μου παίζουν μόνα τους στο σαλόνι, μπαμπάδες σαν κι εκείνον που αφήνει τον πεντάχρονο γιο του να περνάει μόνος του το δρόμο «για να γίνει υπεύθυνος και ανεξάρτητος», μπαμπάδες σαν κι αυτόν που «δίνω στο παιδί μια σταλιά μπύρα γιατί κι εμένα μου έδινε ο δικός μου και δεν έπαθα τίποτα» μπαμπάδες σαν τους περισσότερους που δεν σταματούν να επαναλαμβάνουν: «Ε, άσε πια τα παιδιά και λίγο ελεύθερα! Από τότε που έγινες μάνα όλο στην υστερία είσαι!». Είσαι; Είμαι; Είμαστε;
Η άποψη της ειδικού: «Ο ρόλος της μητρότητας είναι συνδεδεμένος με την ευθύνη που αποκτούμε από τη στιγμή που φέρνουμε στον κόσμο το μωρό μας. Το γεγονός ότι περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μας από τον αντίστοιχο που περνά ο μπαμπάς, μας βάζει σε μια διαδικασία να γινόμαστε υπερπροστατευτικές. Δημιουργώντας ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω από τα παιδιά μας προσπαθούμε να τα προστατεύσουμε μη γνωρίζοντας όμως πως με αυτό τον τρόπο δημιουργούμε φοβισμένα παιδιά που θα γίνουν φοβισμένοι ενήλικες. Πολλές φορές γινόμαστε παρεμβατικές, κάνοντας συνεχώς παρατηρήσεις για το πού παίζουν, πώς παίζουν, μήπως κρυώσουν κ.τ.λ. Δε σκεφτόμαστε όμως πως με αυτό τον τρόπο τους στερούμε εμπειρίες μέσα από τις οποίες θα έπαιρναν μαθήματα ζωής».
Τώρα, περνούν απ’ το μυαλό μου οι μπαμπάδες μιας άλλης εποχής. Ενδεχομένως σαν τον δικό μου και τον δικό σου. Εκείνους που δεν είχαν χρόνο για παιχνίδι γιατί είχαν πάντα δουλειά, εκείνους που δεν μας πήγαιναν ποτέ σε πάρκα, πάρτι και παιδικές χαρές γιατί αυτά ήταν δουλειά της μαμάς, εκείνους που μας έλεγαν τα μεσημέρια να κάνουμε ησυχία για να κοιμηθούν, εκείνους που ποτέ δεν έπαιξαν μαζί μας μαξιλαροπόλεμο στο σαλόνι και κρυφτό μέσα στις ντουλάπες. Τους σκέφτομαι και μου φαίνονται γκρίζοι και ξένοι. Και πώς οι σύγχρονοι μπαμπάδες έχουν αλλάξει τόσο όσο ποτέ δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε και να ευχηθούμε…
Η άποψη της ειδικού: «Και τι μεγαλύτερη ευλογία από αυτή! Να έχεις ένα μπαμπά που βάζει προτεραιότητα το παιχνίδι με το παιδί του, τη βόλτα στο πάρκο και το κυνηγητό μέσα στο σπίτι! Οι μπαμπάδες της νέας γενιάς, όπως τους ονομάζουμε, είναι όλοι αυτοί οι μπαμπάδες που παίζουν πολύ ενεργό ρόλο στο μεγάλωμα και την ανατροφή του παιδιού, χωρίς να ρίχνουν όλη την ευθύνη στη μαμά. Και η ενασχόληση αυτή είναι πολύ σημαντική γιατί ο μπαμπάς έχει διαφορετικό ρόλο από τη μαμά. Είναι αυτός που θα παίξει αυθόρμητα παιχνίδια, που θα είναι περισσότερο χαλαρός στο θέμα των ορίων, που θα αφήσει το παιδί περισσότερο ελεύθερο για «να κάνει το λάθος και να μάθει». Οι ρόλοι του μπαμπά και της μαμάς είναι δύο αλληλοσυμπληρούμενοι ρόλοι που είναι πολύ σημαντικοί για τη σωστή ανατροφή του παιδιού! Δώστε χώρο στους μπαμπάδες και αφήστε τους να δημιουργήσουν συναισθηματικούς δεσμούς με τα παιδιά σας!»
Συμπέρασμα; Λατρεύω τους σημερινούς μπαμπάδες γιατί και η αταξία, και η ατασθαλία, και η ανευθυνότητα, και οι βρισιές, και τα ρίσκα, και τα κομματάκια μπέικον στο πάτωμα, και οι ζωγραφιές στους τοίχους, και οι λερωμένες κουζίνες και τα «βομβαρδισμένα» από παιδικά χεράκια σπίτια, μέσα στην ζωή μας είναι. Και κανείς άλλος δεν μπορεί να τα συστήσει καλύτερα στα παιδιά μας όσο οι μπαμπάδες που σε αντίθεση με εμάς, «γεννήθηκαν για να μην μεγαλώσουν ποτέ…»
Ευχαριστούμε την κ. Ελευθερία Μελ. Μουστάκα, MSc Κλινικό Ψυχολόγο, Γνωσιακή Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεύτρια – Κλινική Βιοθυμική Υπνοθεραπεύτρια.
