Οι άνθρωποι γοητεύονται από αυτό που τους φοβίζει, είτε πρόκειται για πτώσεις από τον ουρανό είτε για ντοκιμαντέρ πραγματικής εγκληματικότητας είτε για δυνητικά θανατηφόρες συνήθειες, αρκεί όλα αυτά να βρίσκονται σε ασφαλή απόσταση και αυτοί να μπορούν να παρατηρούν με ασφάλεια.
Οι ταινίες τρόμου δεν διαφέρουν από αυτή τη λογική -εντάσσονται στον ίδιο κανόνα. Οι ερευνητές έφτιαξαν καταρχήν έναν πίνακα με τις 100 πιο τρομακτικές ταινίες τρόμου του περασμένου αιώνα (20ου) και τις πρόβαλλαν στους ανθρώπους που συμμετείχαν στην έρευνα για να δουν τις αντιδράσεις του εγκεφάλου τους, αλλά και την κλινική τους εικόνα.
Καταρχήν, ένα πρώτο συμπέρασμα που προέκυψε ήταν ότι υπάρχουν δύο μορφές τρόμου, που βιώνονται διαφορετικά. Υπάρχει ο τρόμος ψυχολογικής φύσης, που συντίθεται από αόρατα ή σιωπηρά στοιχεία και ο οποίος είναι πιο δυνατός σε σχέση με τον εξωτερικό τρόμο που επισυμβαίνει όταν κάποιος π.χ. βλέπει ένα τέρας ή κάποια άλλη τρομαχτική φιγούρα.
Κατά δεύτερον, οι ερευνητές, ήθελαν να μάθουν πώς ο εγκέφαλος αντιμετωπίζει το φόβο σε αυτό το περίπλοκο και συνεχώς μεταβαλλόμενο εικονικό περιβάλλον. Η ομάδα είχε παρακολουθήσει ταινίες τρόμου, ενώ μετριόταν η νευρολογική δραστηριότητα του εγκεφάλου σε έναν μαγνητικό τομογράφο.
Κατά τη διάρκεια της προβολής το άγχος αυξήθηκε βραδέως, ενώ οι περιοχές του εγκεφάλου που εμπλέκονται στην οπτική και ακουστική αντίληψη έγιναν πιο δραστήριες, καθώς η ανάγκη να παρακολουθήσουν τις ενδείξεις απειλής στο περιβάλλον γινόταν όλο και πιο καθοριστική. Μετά από ένα ξαφνικό σοκ, η εγκεφαλική δραστηριότητα ήταν πιο εμφανής σε περιοχές που εμπλέκονται στην επεξεργασία συναισθημάτων, στην αξιολόγηση απειλών και στη λήψη αποφάσεων, επιτρέποντας μια γρήγορη αντίδραση του εγκεφάλου σε αυτό που θα δει.
Επίσης, οι περιοχές του εγκεφάλου βρίσκονταν σε συνεχή αλληλεπίδραση με τις αισθητήριες περιοχές, με τις τελευταίες να προετοιμάζονται πώς να αντιδράσουν σε ένα πιθανό τρομακτικό γεγονός που θα δουν στο επόμενο καρέ. Ως εκ τούτου, ο εγκέφαλος συνεχώς προβλέπει και μας προετοιμάζει για δράση ενάντια στην απειλή, με τις καλές ταινίες τρόμου να εκμεταλλεύονται αυτό το στοιχείο ενισχύοντας σταδιακά τον ενθουσιασμό, τον τρόμο και το φόβο μας.
Έτσι, κατά κάποιον τρόπο οι ταινίες τρόμου χειραγωγούν την εγκεφαλική δραστηριότητα για να ενισχύσουν τον ενθουσιασμό μας από την παρακολούθηση μιας τέτοιας ταινίας, κάτι που εκτός από μηχανισμός είναι και μια καλή τακτική για τη δημιουργία μιας επιτυχημένης ταινίας τρόμου.
