Οι επισκληρίδιες ενέσεις στεροειδών, μια από τις πιο διαδεδομένες μεθόδους αντιμετώπισης της οσφυαλγίας, δηλαδή του χρόνιου πόνου στη μέση, αμφισβητούνται έντονα από την επιστήμη. Σύμφωνα με νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο BMJ, οι θεραπείες αυτές προσφέρουν ελάχιστη ή και μηδενική ανακούφιση.
Η ανάλυση, την οποία πραγματοποίησε διεθνής ομάδα ειδικών, εξέτασε τις επιδράσεις διαφόρων παρεμβατικών μεθόδων, συμπεριλαμβανομένων των επισκληρίδιων ενέσεων στεροειδών και των επιλεκτικών νευρικών αποκλεισμών, σε ασθενείς με οσφυαλγία που δεν σχετίζεται με καρκίνο, λοίμωξη ή φλεγμονώδη αρθρίτιδα.
Η ομάδα των ερευνητών συνέκρινε 13 συνήθεις επεμβατικές θεραπείες με τις αντίστοιχες εικονικές θεραπείες τους και διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση που να υποστηρίζει την αποτελεσματικότητα αυτών των ενέσεων. Τα διαθέσιμα στοιχεία υποδηλώνουν πως ούτε ο σπονδυλικός, ούτε ο ριζιτικός πόνος (αυτός που χτυπά στη ρίζα των νεύρων και αντανακλά σε άλλα μέρη του σώματος), μειώνεται ουσιαστικά με αυτές τις μεθόδους.
Η επιτροπή ειδικών που αξιολόγησε τα δεδομένα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται αυτές οι θεραπείες. Όπως επισημαίνει, οι ενέσεις αυτές είναι κοστοβόρες, επιβαρυντικές για τους ασθενείς και ενέχουν μικρό, αλλά υπαρκτό κίνδυνο επιπλοκών. Οι ερευνητές τονίζουν ότι η πλειονότητα των ασθενών, αν είχε πλήρη ενημέρωση, θα επέλεγε να μην προχωρήσει σε αυτές τις μεθόδους αντιμετώπισης του προβλήματος. Στην ανάλυση εξετάστηκαν επίσης οι συνδυαστικές θεραπείες (π.χ. τοπικά αναισθητικά μαζί με στεροειδή ή κατάλυση με ραδιοσυχνότητες), χωρίς να προκύπτει απόδειξη για την αποτελεσματικότητά τους.
Αλλάζει το τοπίο στη διαχείριση του χρόνιου πόνου;
Η οσφυαλγία αποτελεί ένα από τα πιο συχνά προβλήματα υγείας παγκοσμίως, προσβάλλοντας πάνω από το 80% των ενηλίκων και είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι επισκέπτονται τον γιατρό. Σύμφωνα με τη μελέτη Global Burden of Disease, η οποία είχε δημοσιευτεί στο Lancet, η οσφυαλγία αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές αιτίες αναπηρίας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Με τα νέα δεδομένα, τίθεται το ερώτημα αν είναι λογικό να συνεχιστεί η εφαρμογή αυτών των θεραπειών ή αν θα πρέπει να επανεξεταστεί η στρατηγική διαχείρισης του χρόνιου πόνου. Η Jane Ballantyne, καθηγήτρια Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, επισημαίνει ότι το σύστημα υγείας σταδιακά θα σταματήσει να καλύπτει αυτές τις θεραπείες, καθώς τα επιστημονικά δεδομένα δεν υποστηρίζουν τη χρήση τους.
Οι ειδικοί καταλήγουν στην ανάγκη για μια νέα, πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση στη διαχείριση του χρόνιου πόνου, που να περιλαμβάνει θεραπείες πιο ασφαλείς και με αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα. Επιπλέον, τονίζουν ότι χρειάζεται περαιτέρω έρευνα, ιδιαίτερα για κάποιες μεθόδους που παρουσιάζουν χαμηλή αλλά όχι μηδενική αποτελεσματικότητα. Παράλληλα, προτείνουν να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση σε μη επεμβατικές θεραπείες, όπως η φυσικοθεραπεία, η άσκηση, η γνωσιακή – συμπεριφορική θεραπεία και άλλες μέθοδοι που στοχεύουν στη συνολική βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών.
Πόνος στη μέση: Δέκα κανόνες που προφυλάσσουν και απαλλάσσουν από την ενόχληση
Πόνος στη μέση: Η άσκηση που θα σας απαλλάξει από την ενόχληση
Πόνος στη μέση: Ποιο πρόβλημα μπορεί να κρύβει – Η σωστή αντιμετώπιση
