H απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου χαράσσεται τόσο έντονα στο σώμα, εκτός από την ψυχή, επιταχύνοντας τη διαδικασία της γήρανσης. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε νεότερη μελέτη από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας Mailman του Πανεπιστημίου Κολούμπια και το Κέντρο Γήρανσης Butler Columbia. Πιο συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε ότι όσοι έχασαν γονέα, σύντροφο, αδελφό ή παιδί, παρουσίασαν σημάδια μεγαλύτερης βιολογικής ηλικίας σε σύγκριση με εκείνους που δεν είχαν βιώσει μια τέτοια δύσκολη απώλεια.
«Λίγες μελέτες έχουν εξετάσει πώς η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου σε διαφορετικά στάδια της ζωής επηρεάζει αυτούς τους δείκτες DNA που επιταχύνουν τη βιολογική γήρανση, ειδικά σε δείγματα μελέτης που αντιπροσωπεύουν τον πληθυσμό των ΗΠΑ», δήλωσε η Δρ Allison Aiello, Ph.D., καθηγήτρια James S. Jackson για τη μακροζωία της υγείας στην επιδημιολογία και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης. «Η μελέτη μας δείχνει ισχυρούς δεσμούς μεταξύ της απώλειας αγαπημένων προσώπων κατά τη διάρκεια της ζωής από την παιδική ηλικία έως την ενηλικίωση και της ταχύτερης βιολογικής γήρανσης στις ΗΠΑ».
Μάλιστα, σύμφωνα με τη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο JAMA Network Open, ο αντίκτυπος της απώλειας στη γήρανση μπορεί να φανεί πολύ πριν από τη μέση ηλικία και μπορεί να συμβάλει στις διαφορές στην υγεία μεταξύ φυλετικών και εθνοτικών ομάδων.
Μακροχρόνιες επιπτώσεις για την υγεία
Για τη διεξαγωγή της, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν στοιχεία από μια διαχρονική μελέτη, που ξεκίνησε το 1994-95 και ακολούθησε τους συμμετέχοντες από την εφηβεία τους μέχρι την ενηλικίωση. Εκτιμώντας την οικογενειακή απώλεια κατά την παιδική ή εφηβική ηλικία από τη διαχρονική μελέτη, η Δρ Aiello και οι συνεργάτες της παρακολούθησαν τους συμμετέχοντες μέσω διαφόρων κυμάτων και χρονικών περιόδων γήρανσης.
Πιο αναλυτικά, στο πρώτο κύμα, χρησιμοποιήθηκαν τα στοιχεία 20.745 εφήβων, ηλικίας 12-19 ετών, που παρακολουθήθηκαν έκτοτε. Το κύμα V πραγματοποιήθηκε μεταξύ 2016 και 2018 και ολοκλήρωσε συνεντεύξεις με 12.300 από τους αρχικούς συμμετέχοντες. Σε αυτή τη φάση, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν για μια πρόσθετη εξέταση στο σπίτι, όπου δόθηκε δείγμα αίματος από τους σχεδόν 4.500 για ανάλυση του DNA.
Oι ερευνητές ανέλυσαν τις απώλειες που βίωσαν οι συμμετέχοντες κατά τη διάρκεια της παιδικής ή εφηβικής ηλικίας (έως 18 ετών) και της ενήλικης ζωής (19 έως 43 ετών), καθώς και τον αριθμό τους. Παράλληλα, ανέλυσαν και τα δείγματα αίματος. Συνολικά, σχεδόν το 40% των συμμετεχόντων βίωσε τουλάχιστον μία απώλεια στην ενήλικη ζωή μεταξύ 33 και 43 ετών, με τη γονική απώλεια να είναι πιο συχνή σε σχέση με την παιδική και εφηβική ηλικία (27% έναντι 6%).
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, τα άτομα που βίωσαν δύο ή περισσότερες απώλειες είχαν μεγαλύτερη βιολογική ηλικία. Η εμπειρία δύο ή περισσότερων απωλειών στην ενήλικη ζωή συνδεόταν ισχυρότερα με τη βιολογική γήρανση από ό,τι μία απώλεια και σημαντικά περισσότερο από ό,τι καμία απώλεια.
«Η σχέση μεταξύ της απώλειας αγαπημένων προσώπων και των προβλημάτων υγείας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής είναι καλά τεκμηριωμένη», σημείωσε η Δρ Aiello. «Αλλά ορισμένα στάδια της ζωής μπορεί να είναι πιο ευάλωτα στους κινδύνους για την υγεία που συνδέονται με την απώλεια και η συσσώρευση της απώλειας φαίνεται να αποτελεί σημαντικό παράγοντα».
Για παράδειγμα, η απώλεια ενός γονέα ή αδελφού νωρίς στη ζωή μπορεί να είναι πολύ τραυματική, οδηγώντας συχνά σε ζητήματα ψυχικής υγείας, γνωστικά προβλήματα, υψηλότερο κίνδυνο καρδιακών παθήσεων και μεγαλύτερες πιθανότητες πρόωρου θανάτου. Επιπλέον, η απώλεια ενός στενού μέλους της οικογένειας σε οποιαδήποτε ηλικία ενέχει κινδύνους για την υγεία και οι επαναλαμβανόμενες απώλειες μπορεί να αυξήσουν τους κινδύνους καρδιακής νόσου, θνησιμότητας και άνοιας- και οι επιπτώσεις μπορεί να επιμένουν ή να γίνουν εμφανείς πολύ καιρό μετά το γεγονός.
Η Δρ Aiello και οι συν-συγγραφείς της τονίζουν ότι ενώ η απώλεια σε οποιαδήποτε ηλικία μπορεί να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πιο σοβαρές κατά τη διάρκεια βασικών αναπτυξιακών περιόδων, όπως η παιδική ηλικία ή η πρώιμη ενηλικίωση.
«Δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει πλήρως πώς η απώλεια οδηγεί σε κακή υγεία και υψηλότερη θνησιμότητα, αλλά η βιολογική γήρανση μπορεί να είναι ένας μηχανισμός, όπως υποδεικνύεται στη μελέτη μας. Η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να επικεντρωθεί στην εξεύρεση τρόπων για τη μείωση των δυσανάλογων απωλειών στις ευάλωτες ομάδες. Για όσους βιώνουν την απώλεια, η παροχή πόρων για την αντιμετώπιση και την αντιμετώπιση του τραύματος είναι απαραίτητη», κατέληξε η Δρ Aiello.
Στα 51 σκεφτόμαστε όλοι κάτι πολύ μακάβριο – Δείτε τι
Πένθος: Πώς να το διαχειριστούμε
Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο συναίσθημα – Βλάπτει περισσότερο από τη θλίψη
