Μια γονιδιακή μετάλλαξη στους όγκους των ανδρών με καρκίνο του προστάτη που συνδέεται με μειωμένες πιθανότητες επιβίωσης εντόπισαν οι επιστήμονες, η οποία, ωστόσο, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τον εντοπισμό των ασθενών με ανάγκη για πιο εντατική θεραπεία, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences (PNAS).
Όπως αναφέρουν τα ευρήματα της μελέτης, οι άνδρες με μεταλλάξεις στο γονίδιο του ρετινοβλαστώματος (RB1) στους όγκους τους ήταν περισσότερο από τρεις φορές πιο πιθανό να πεθάνουν και σχεδόν επτά φορές πιο πιθανό να υποστούν υποτροπή μετά από τυποποιημένες θεραπείες, σε σχέση με εκείνους που δε φέρουν το γονίδιο.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Johann de Bono, καθηγητή στο Ινστιτούτο Αντικαρκινικής Έρευνας του Λονδίνου και το The Royal Marsden NHS Foundation Trust, μαζί με συναδέλφους τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ευρώπη, εξέτασαν λεπτομερώς την αλληλουχία DNA, τη δραστηριότητα των γονιδίων και την όψη των όγκων κάτω από το μικροσκόπιο σε 444 δείγματα όγκων από 429 άνδρες με προχωρημένο καρκίνο του προστάτη.
Η ομάδα ήθελε να προσδιορίσει ποια από τα πολλά γονίδια που συνδέονται με τον καρκίνο του προστάτη αποτελούσαν σημαντικότερους δείκτες για την επιβίωση των ασθενών και την απόκρισή τους στις θεραπείες αμπιρατερόνης και ενζαλουταμίδης.
Όπως αποδείχθηκε, οι ασθενείς με μεταλλάξεις στο γονίδιο RB1 στους όγκους τους ήταν 3,3 φορές πιο πιθανό να πεθάνουν και 6,6 φορές πιο πιθανό να υποτροπιάσουν κατά τη διάρκεια της μελέτης σε σύγκριση με άλλους άνδρες που υποβλήθηκαν επίσης σε τυπική θεραπεία αλλά δεν είχαν τη μετάλλαξη.
Το RB1 ήταν το μόνο γονίδιο που βρέθηκε να έχει τέτοιο αντίκτυπο στην επιβίωση των ασθενών, αλλά οι μεταλλάξεις σε δύο επιπλέον γονίδια, το p53 και το γονίδιο του υποδοχέα ανδρογόνων, συσχετίστηκαν με αυξημένο κίνδυνο υποτροπής παρά τη θεραπεία με αμπιρατερόνη και ενζαλουταμίδη.
Επιπλέον, η έρευνα προσέφερε κάποιες ενδείξεις για το πώς μερικοί ασθενείς με καρκίνο του προστάτη θα μπορούσαν να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικότερα χρησιμοποιώντας ανοσοθεραπεία και θεραπεία καρκίνου του μαστού.
Οι άνδρες των οποίων οι όγκοι είχαν μεταλλάξεις σε ένα γονίδιο που συνδέεται με καλή ανταπόκριση στην ανοσοθεραπεία, το CDK12, συχνά είχαν επίσης μεταλλάξεις στα γονίδια CDK4 και CCND1, τα οποία είναι στόχοι μιας δραστικής ουσίας για τον καρκίνο του μαστού που ονομάζεται παλμποσικλίμπη. Αυτό υποδηλώνει ότι ο συνδυασμός της ανοσοθεραπείας με την παλμποσικλίμπη θα μπορούσε να αποτελέσει αποτελεσματική θεραπεία για αυτή την ομάδα ανδρών.
«Η μελέτη μας ανέλυσε σε βάθος τον καρκίνο του προστάτη προκειμένου να κατανοήσουμε τις δυνάμεις που ωθούν την ανάπτυξη του όγκου και να διερευνήσουμε πώς μια ευρεία γκάμα γονιδίων επηρεάζει την ασθένεια και την απόκρισή της στη θεραπεία. Αναγνωρίσαμε μια συγκεκριμένη γενετική μετάλλαξη που φαίνεται να δείχνει ότι οι όγκοι θα είναι πολύ επιθετικοί και ότι οι πάσχοντες θα χρειαστούν την πιο εντατική διαθέσιμη θεραπεία», εξήγησε ο Δρ. de Bono και κατέληξε λέγοντας:
«Η έρευνά μας θα μπορούσε επίσης να θέσει διάφορες νέες προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση του καρκίνου του προστάτη, προτείνοντας ότι ορισμένοι ασθενείς θα μπορούσαν να ωφεληθούν από τον συνδυασμό ανοσοθεραπείας και ενός υπάρχοντος φαρμάκου για τον καρκίνο του μαστού. Πρόκειται για ένα σπουδαίο παράδειγμα της σύνδεσης που μπορεί να κάνει η γονιδιακή έρευνα μεταξύ διαφόρων τύπων καρκίνου, εξασφαλίζοντας ότι η έρευνα για ένα συγκεκριμένο τύπο μπορεί ενδεχομένως να ωφελήσει και ασθενείς με άλλους όγκους».
