Με πέντε όργανα που της μεταμοσχεύθηκαν από νεαρή Αμερικανίδα που χάρισε ζωή με τον θάνατό της, ζει τα τελευταία δυόμισι χρόνια μια Ελληνίδα γιατρός, η Μαρία Ασλαμάζη, η οποία, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, δίνει το δικό της μήνυμα υπέρ της δωρεάς οργάνων.
«Γίνετε δωρητές οργάνων. Κανένας δεν θα ζήσει αιώνια, μπορεί όμως να βοηθήσει κάποιον να ζήσει παραπάνω. Όταν πεθάνει κάποιος δεν θα τα χρειαστεί τα όργανά του ούτε “εκεί πάνω”, ούτε “εκεί κάτω”», λέει καθώς αφηγείται την περιπέτεια της υγείας της, που ξεκίνησε όταν ήταν μόλις 10 ετών.
Η Μαρία Ασλαμάζη, η οποία σήμερα είναι 39 ετών, υποβλήθηκε σε πολυσπλαχνική μεταμόσχευση στην Αμερική, καθώς αυτού του είδους οι μεταμοσχεύσεις είναι σπάνιες και δεν γίνονται στην Ελλάδα.
«Σε ηλικία 10 ετών διαγνώστηκε ότι έχω καρκίνο -σάρκωμα το οποίο αφαιρέθηκε- έκανα τις θεραπείες μου και το ξεχάσαμε. Όμως η ακτινοθεραπεία που έκανα, προκάλεσε ζημιά στα αγγεία της κοιλιακής χώρας και στη συνέχεια υπήρξε μια στένωση στην άνω μεσεντέρια αρτηρία, η οποία έπαθε θρόμβωση κι έτσι έπαθε ζημιά όλο το λεπτό έντερο και τμήμα του παχέος εντέρου και έπρεπε να κάνω παρεντερική διατροφή. Ήμουν 32 ετών τότε. Στην Ελλάδα, η εμπειρία στις παρεντερικές διατροφές είναι μικρή. Έγινε πολύ μεγάλη ζημιά στο ήπαρ, ανέπτυξα και ηπατική ανεπάρκεια και χρειαζόμουν άμεσα μεταμόσχευση. Στο σύνολο περίμενα πέντε χρόνια, τα πρώτα δύο χρόνια δεν ήταν άσχημα. Ακόμη το ήπαρ μου λειτουργούσε και ήταν καλή η ποιότητα ζωής μου, αλλά όταν άρχισε να δυσλειτουργεί το ήπαρ τα πράγματα δυσκόλεψαν. Υποβλήθηκα σε μεταμόσχευση στομάχου, δωδεκαδακτύλου, ήπατος, παγκρέατος και όλου του λεπτού εντέρου τον Φεβρουάριο του 2018, με μία επέμβαση διάρκειας 16 ωρών που έγινε στη Κέντρο Μεταμοσχεύσεων του Cleveland Clinic του Ohio και ο γιατρός μου ήταν ο Αιγύπτιος χειρουργός μεταμοσχεύσεων Kareem Abu-Elmagd. Όλα τα όργανα, τα οποία μου μεταμοσχεύθηκαν, προέρχονταν από την ίδια γυναίκα, που ήταν περίπου 30 ετών και έχασε τη ζωή της σε τροχαίο. Μετά το χειρουργείο ξαναμπήκα αρκετές φορές για διορθωτικές επεμβάσεις. Σε αυτό το διάστημα ήμουν σε τεχνητό κώμα. Η νοσηλεία μου συνολικά κράτησε πάνω από τρεις μήνες, αλλά στην Αμερική έμεινα πέντε χρόνια. Το κόστος καλύφτηκε χάρη σε δωρεές γιατρών και επιχειρηματιών από τη Θεσσαλονίκη αλλά και από ομογενείς στην Αμερική», αφηγείται η Μαρία Ασλαμάζη.
Όπως αναφέρει η κ. Ασλαμάζη, οι άνθρωποι που έχουν υποβληθεί σε πολυσπαλχνική μεταμόσχευση είναι λίγοι. Στην Ευρώπη υπάρχει ένας νεαρός στο Βέλγιο, στον οποίο έγινε πολυσπλαχνική μεταμόσχευση πριν από έξι χρόνια, ενώ στην Αμερική υπάρχουν μεταμοσχευμένοι από τον Kareem Abu-Elmagd, εκ των οποίων ο ένας ζει εδώ και 28 χρόνια και επίσης υπάρχουν και δυο γυναίκες, οι οποίες απέκτησαν παιδιά.
«Η ζωή συνεχίζεται. Ανταλλάσουμε ένα πακέτο προβλημάτων με ένα άλλο, αλλά το πακέτο προβλημάτων που παίρνουμε με τη μεταμόσχευση βελτιώνει τόσο πολύ την ποιότητα ζωής που δεν τα παρατηρείς καν αυτά τα πράγματα. Μπορεί να μην αισθάνεσαι καλά, να είσαι αδύναμος αλλά δεν δίνεις σημασία γιατί η ποιότητα ζωής έχει αλλάξει ριζικά», προσθέτει η κ. Ασλαμάζη και δίνει το μήνυμα: «Γίνετε δωρητές οργάνων. Κανένας δεν θα ζήσει αιώνια, μπορεί όμως να βοηθήσει κάποιον να ζήσει παραπάνω. Όταν πεθάνει κάποιος δεν θα τα χρειαστεί τα όργανά του ούτε “εκεί πάνω”, ούτε “εκεί κάτω”. Μπορεί να ακούγεται πολύ τετριμμένο, απλώς σκεφτείτε ότι οι γονείς αυτής της κοπέλας πήραν την απόφαση να δώσουν τα όργανά της. Πήρα πέντε, είμαι εδώ, κοιτάω την παραλία της Θεσσαλονίκης και τις “Ομπρέλες” και δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα το ξαναδώ αυτό. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ξαναπερπατήσω. Κάνουμε ανακύκλωση στα πάντα, ανακυκλώνουμε γυαλί, πλαστικό, οτιδήποτε. Γιατί δεν ανακυκλώνουμε τα όργανα; Ο ένας που γίνεται δωρητής δίνει οκτώ ζωές. Αλλά δεν είναι μόνο οκτώ ζωές, είναι τόσοι άνθρωποι που είναι από πίσω τους, οι οικογένειές τους, οι φίλοι τους».
Η Μαρία Ασλαμάζη είναι πλέον έτοιμη να επιστρέψει στο ΑΧΕΠΑ για να ολοκληρώσει την ειδικότητα της αναισθησιολογίας που είχε ξεκινήσει πριν από την περιπέτεια της υγείας της, που την οδήγησε στη μεταμόσχευση. Κλείνοντας τη συζήτηση, λέει ότι στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλο κενό στην εκπαίδευση και την ενημέρωση στο θέμα της δωρεάς οργάνων και των μεταμοσχεύσεων και τονίζει πως θα έπρεπε οι γιατροί να ενημερώνονται γι’ αυτά τα θέματα κατά τη διάρκεια των σπουδών τους αλλά και για το πώς να πλησιάζουν τους συγγενείς ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους προκειμένου να δωρίσουν τα όργανα.
