Ιδιαίτερες δυσκολίες αλλά και αυξημένα κόστη, αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες μας που ζουν με διαβήτη, καθώς 1 στους 3 καλείται να πληρώσει από την τσέπη του για φάρμακα πάνω από 10 ευρώ το μήνα, ενώ οι ανασφάλιστοι διαβητικοί δεν μπορούν να εξασφαλίσουν εύκολα τα απαιτούμενα αναλώσιμα και τις θεραπείες. Παράλληλα τα άτομα με διαβήτη φαίνεται να δυσκολεύονται περισσότερο από την ακρίβεια και τη δύσκολη γενικότερη οικονομική κατάσταση, καθώς μόνο το 13,8% δε δυσκολεύεται να πληρώσει λογαριασμούς, όταν στον ευρύτερο πληθυσμό το αντίστοιχο ποσοστό είναι 31,4%.
Σύμφωνα με την έρευνα «Συνήθειες και Προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πάσχοντες από Σακχαρώδη Διαβήτη σε σχέση με τη διαχείριση της καθημερινότητας», η οποία παρουσιάστηκε την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου κατά την τελετή έναρξης του 10ου Πανελλήνιου Συνέδριου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων-Συλλόγων Ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη (ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ) «Από το παρελθόν … στο μέλλον!», διαπιστώνονται τα εξής βασικά σημεία:
• Οι πάσχοντες με Σακχαρώδη Διαβήτη αναφέρουν υψηλή συχνότητα οικονομικών δυσκολιών.
• Το 37% έδωσε για φάρμακα πάνω από 10 ευρώ τον τελευταίο μήνα.
• Περίπου 11% του δείγματος δηλώνει ότι δεν διαθέτει ασφάλιση.
• Οι ανασφάλιστοι συμπολίτες μας με Διαβήτη τύπου 1 δηλώνουν σε ποσοστό 56% ότι δεν βρίσκουν τα αναλώσιμα στο νοσοκομείο της περιοχής τους. Στην περίπτωση αυτή προμηθεύονται τα αναλώσιμα είτε ιδιωτικά είτε μέσω συλλόγων ασθενών.
Τη μελέτη εκπόνησε ομάδα από το Εργαστήριο Αξιολόγησης Τεχνολογιών Υγείας (LabHTA) με επικεφαλής τον Κώστα Αθανασάκη, Επίκουρο Καθηγητή Οικονομικών της Υγείας και Αξιολόγησης Τεχνολογιών Υγείας, Τμήμα Πολιτικών Δημόσιας Υγείας, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και τις Παναγιώτα Ναούμ και Ελευθερία Καραμπλή.
Βασικά σημεία της έρευνας για τον ΣΔ τύπου 1
Όπως επισημαίνεται στη μελέτη αν και η συμμετοχή των ασθενών με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1 είναι ουσιαστικά μηδενική για την αγορά θεραπειών και αναλωσίμων, προκύπτουν τελικά επιβαρύνσεις για τις οποίες ο λόγος δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρος. Ειδικότερα:
• Στην κατηγορία αυτή η οικονομική έκθεση του πάσχοντα είναι σχετικά περιορισμένη. Παρόλα αυτά, ένα ποσοστό 7% δηλώνει ότι πληρώνει πάνω από 10 ευρώ στο φαρμακείο για την εκτέλεση της συνταγής των αναλωσίμων (κατά μέσο όρο: 27,1 ευρώ).
• Μικρό αλλά όχι αμελητέο ποσοστό των ερωτώμενων δηλώνει πως δεν γνωρίζει ορισμένα από τα δικαιώματα συνταγογράφησης αναλωσίμων.
• Το 15% των χρηστών αντλίας, αναφέρει κάποια καθυστέρηση σε ορισμένα αναλώσιμα.
• Η συνταγογράφηση των αναλωσίμων γίνεται συνήθως κάθε έξι μήνες.
• Όσοι χρησιμοποιούν συστήματα καταγραφής, συνήθως μετρούν και οι ίδιοι (αυτομέτρηση από το δάκτυλο) για επιβεβαίωση.
Βασικά σημεία της έρευνας για τον ΣΔ τύπου 2
Όσον αφορά στα άτομα με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 η μελέτη κατέδειξε τα εξής:
• Η διαχείριση του διαβήτη γίνεται κυρίως με από του στόματος θεραπείες, σε ποσοστό 45% των ερωτώμενων ή με ινσουλίνη (42%).
• Λιγότερα αναλώσιμα (αναμενόμενο), όμως μεγαλύτερη έκθεση σε συμπληρωμή – 17% πληρώνει πάνω από 10 ευρώ στο φαρμακείο για αναλώσιμα.
• Οι ανασφάλιστοι συμπολίτες μας με ΣΔτ2 δηλώνουν σε ποσοστό 73% ότι δεν βρίσκουν τα αναλώσιμα στο φαρμακείο της περιοχής τους.
• Προμηθεύονται τα απαραίτητα είτε ιδιωτικά είτε μέσω συλλόγων ασθενών.
Παρακολούθηση – Συμμόρφωση
Πέρα από τα παραπάνω η μελέτη ανέδειξε και ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση των ασθενών και τη συμμόρφωσή τους με τις θεραπείες και τις οδηγίες των γιατρών. Ειδικότερα:
• Ένας στους 5 αναφέρει καθυστερήσεις στο ραντεβού του με το γιατρό, κυρίως λόγω συνωστισμού ή μη διαθεσιμότητας στο νοσοκομείο.
• Ένα ποσοστό περίπου 15% των ερωτώμενων, μεταβάλλει τη συχνότητα της λήψης της θεραπείας, αυτοβούλως.
• Οι εξάμηνες συνταγές είναι η πλειονότητα.
• Η αναπλήρωση των συνταγών γίνεται σε γενικές γραμμές έγκαιρα αν και ένα 18% αναφέρει σημαντικό διάστημα για την αναπλήρωση των συνταγών.
Όπως σχολίασαν οι εκπρόσωποι των ασθενών, επειδή η μελέτη βασίστηκε σε ένα δείγμα 843 συμμετεχόντων με Διαβήτη Τύπου 1 και 2, που είναι μέλη Συλλόγων Ασθενών και η όλη διαδικασία έγινε μέσα από το δίκτυο της ΠΟΣΣΑΣΔΙΑ, λογικά, η κατάσταση είναι χειρότερη αν θα μπορούσε να γίνει η αναγωγή στο σύνολο των πάνω από 1 εκατομμύριο διαβητικών της χώρας. Κι αυτό γιατί τα μέλη συλλόγων είναι καλύτερα ενημερωμένα και μπορούν να αποφεύγουν συνθήκες που τους επιβαρύνουν με κόστη ή γραφειοκρατία.
Διαβάστε επίσης
