Πολλαπλά εμπόδια και κοινωνικό αποκλεισμό σε όλα τα πεδία της κοινωνίας αντιμετωπίζουν οι νέοι με αναπηρία στην Ελλάδα, σύμφωνα με στοιχεία από το Παρατηρητήριο της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ).
Πρόκειται για την πρώτη φορά που δημοσιεύονται στοιχεία για τους νέους με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις, αξιοποιώντας πρωτογενή δεδομένα της Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών για το 2020.
Σύμφωνα με την έκθεση, στην Ελλάδα:
– Μόνο το 10% των νέων με σοβαρή αναπηρία είναι ενταγμένοι στην εργασία. Το 71,4% των νέων με σοβαρή αναπηρία και ηλικία 25-34 ετών δεν έχει εργαστεί ποτέ.
– Το 46% των νέων με σοβαρή αναπηρία έως 34 ετών δεν έχει ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση. Μόνο το 13% των νέων με σοβαρή αναπηρία 30 έως 34 ετών είναι απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ πανεπιστημιακό τίτλο διαθέτει το 45% των νέων χωρίς αναπηρία.
– Το 40,5% των νέων με σοβαρή αναπηρία ηλικίας 16-24 ετών και το 64,4% ηλικίας 25-34 ετών, ζουν σε συνθήκες φτώχειας ή/και κοινωνικού αποκλεισμού.
– Μόνο το 22,5% των νέων με σοβαρή αναπηρία δαπανά ένα μικρό χρηματικό ποσό σε εβδομαδιαία βάση για να καλύψει προσωπικές του ανάγκες, ενώ οι νέοι χωρίς αναπηρία απολαμβάνουν αυτή τη δυνατότητα σε ποσοστό 58,1%. Μόνο το 25% των νέων με αναπηρία δηλώνουν τακτική συμμετοχή σε δραστηριότητες αναψυχής.
– Έξι στους 10 νέους με αναπηρία, ηλικίας 16-24 ετών και 5 στους 10 ηλικίας 25-34 ετών έχουν αισθανθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων 6 μηνών ή και περισσότερο, άδικη μεταχείριση σε κάποιο τομέα της ζωής τους, ότι δεν έχουν, για παράδειγμα, ίσες ευκαιρίες με άλλα άτομα του περιβάλλοντός τους ή ότι βιώνουν κάποιας μορφής αποκλεισμό λόγω των περιορισμών ή των δυσκολιών της υγεία τους.
«Οι δείκτες αυτοί φανερώνουν δυστυχώς ότι οι νέοι με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις ζουν αποκλεισμένοι από την δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης αλλά και στερούμενοι βασικών αναγκών κοινωνικής συναναστροφής και ψυχαγωγίας, βιώνοντας μια ζωή χωρίς δυνατότητα αυτονομίας και αυτοκαθορισμού, σε συνθήκες που ουσιαστικά αποτρέπουν την μετάβαση στον κύκλο ζωής της ενηλικίωσης», αναφέρεται σε σχετικό Δελτίο Τύπου της Ε.Σ.Α.μεΑ.
Η Συνομοσπονδία σημειώνει ακόμη ότι, παρότι η φτώχεια αποτελεί βασικό παράγοντα στον κοινωνικό αποκλεισμό των νέων με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις, δεν είναι η μοναδική αιτία που συντελεί σε αυτή τη συνθήκη. «Η περιορισμένη αυτονομία και συμμετοχή των νέων με αναπηρία στην κοινωνική ζωή αποτελεί επίσης απόρροια των σημαντικών εμποδίων προσβασιμότητας που αντιμετωπίζουν σε όλο το φάσμα των υπηρεσιών και αγαθών (για παράδειγμα σε πολιτιστικά αγαθά όπως βιβλία, θέατρα, κινηματογράφοι κ.α.), αλλά συνδέεται στενά και με τις κοινωνικές προκαταλήψεις και τα αρνητικά στερεότυπα που εξακολουθούν να υφίστανται στην ελληνική κοινωνία, θέτοντας τους νέους με αναπηρία σε περιθωριακή θέση ή και σε μόνιμο καθεστώς κηδεμονίας από το οικογενειακό περιβάλλον», εκτιμά.
Κυρίαρχο ρόλο στην αναπαραγωγή αλλά και στην αλλαγή αυτής της αρνητικής κουλτούρας, υποστηρίζει η Ε.Σ.Α.μεΑ ότι κατέχει το εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο, παρά τις όποιες εξελίξεις στο πλαίσιο της ενταξιακής εκπαίδευσης, δεν έχει τελικά μετασχηματιστεί σε ένα ουσιαστικά συμπεριληπτικό σύστημα που να προωθεί την ισότιμη ένταξη και την ανεξάρτητη διαβίωση των νέων με αναπηρία στην κοινωνία. Ενώ η πανδημία έφερε πρόσθετα εμπόδια, δυσχεραίνοντας περισσότερο την πρόσβαση των νέων με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις σε βασικά αγαθά, όπως της υγείας, της εκπαίδευσης και της εργασίας, επιτείνοντας δραματικά την κοινωνική τους απομόνωση και επιβαρύνοντας σοβαρά την ψυχική τους υγεία.
«Είναι λοιπόν επιτακτική η ανάγκη συμπερίληψης της διάστασης της αναπηρίας σε όλους τους τομείς που αφορούν στη νεολαία, δεδομένου ότι οι νέοι με αναπηρία αντιμετωπίζουν τα υψηλότερα επίπεδα διακρίσεων αλλά και πρόσθετων εμποδίων στους περισσότερους τομείς της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, απαιτούνται άμεσα στοχευμένες πολιτικές και δράσεις, μεταξύ των οποίων, προγράμματα κοινωνικής στήριξης και προσωπικής ενδυνάμωσης, δομές και υπηρεσίες ανεξάρτητης διαβίωσης και εκπαίδευσης σε δεξιότητες που ενισχύουν την αυτονομία, προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης και ένταξης στην απασχόληση, νομοθετικές ρυθμίσεις όπως η άμεση κατάργηση του ρατσιστικού όρου “ανίκανος για εργασία” στα πιστοποιητικά αναπηρίας των ΚΕΠΑ, προγράμματα προώθησης της συμμετοχής των νέων με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις στον πολιτισμό, τον αθλητισμό και την ψυχαγωγία, προγράμματα για την ομαλή μετάβαση των παιδιών και των νέων με αναπηρία στις εκπαιδευτικές βαθμίδες αλλά και από την εκπαίδευση στην εργασία», καταλήγει η Ε.Σ.Α.μεΑ.
