Στις 21 Αυγούστου 1911, ο Βιτσέντζο Περούτζια φεύγει από το Μουσείο του Λούβρου έχοντας κρυμμένη κάτω από το παλτό του τη «Μόνα Λίζα», μια κλοπή με πατριωτικά κίνητρα αφού, σύμφωνα με την ομολογία του, έπρεπε ο πίνακας να επιστρέψει στη γη του δημιουργού του, την Ιταλία. Αν και η αναδρομή μάς παραπέμπει σε ένα παλαιότερο άρθρο του ygeiamou σχετικά με τις ασφαλίσεις έργων τέχνης, ο εμβληματικός πίνακας του Λεονάρντο ντα Βίντσι μπορεί να έχει θέση και στο πεδίο της ιατρικής.
Έχουμε αναφερθεί κατά το παρελθόν στο ενδιαφέρον εγχείρημα ιατρών και επιστημόνων να αναζητούν πιθανές παθήσεις και διαταραχές υγείας σε διάσημους πίνακες ζωγραφικής. Η παχυσαρκία στις μορφές του Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, το σύνδρομο Marfan στις φιγούρες του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου ή η «διάγνωση» δερματικών και οφθαλμικών νοσημάτων, υποθυρεοειδισμού και νόσου του Horton καθώς και εκδηλώσεων από την ψυχική σφαίρα στον Ρέμπραντ μέσα από τα πολλά αυτοπροτρέτα του, αποτελούν παραδείγματα μιας ιδιαίτερης «πετριάς» από την οποία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και πασίγνωστη Τζοκόντα.
Σύμφωνα με μια δημοσίευση στο Mayo Clinic Proceedings, η γυναίκα στον πίνακα, Lisa del Giocondo, έπασχε από σοβαρό υποθυρεοειδισμό ή υπολειτουργία του θυρεοειδούς, μια θεωρία που αντέκρουσε σε άρθρο του στο Hormones ο Michael Yafi, παιδο-ενδοκρινολόγος στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Χιούστον, ο οποίος κατέληξε ότι η Μόνα Λίζα ήταν ευθυρεοειδής, ο θυρεοειδής αδένας της δηλαδή λειτουργούσε φυσιολογικά.
Έστω όμως πως κάποια διαταραχή υπήρχε, ένας διογκωμένος λαιμός λόγω βρογχοκήλης ίσως που ο ζωγράφος κατά παραγγελία δεν αποτύπωσε στον πίνακα και, επεκτείνοντας την υπόθεση, υπήρχε και ένα συμβόλαιο υγείας. Ποιες θα ήταν οι καλύψεις για τη συχνή αυτή διαταραχή;
Καλύψεις για τη διάγνωση και θεραπεία
Βρογχοκήλη ονομάζεται κάθε διόγκωση του θυρεοειδούς αδένα ανεξαρτήτως αιτιολογίας και η οποία μπορεί να προκαλεί διόγκωση στη βάση του τραχήλου, αίσθημα «σφιξίματος» στο λαιμό, δυσκολίες στην κατάποση και αναπνοή, βραχνάδα και βήχα. Διακρίνεται σε διάχυτη (χωρίς όζους) και πολυοζώδη (χαρακτηρίζεται από πολλαπλούς όζους διαφόρων μεγεθών), και σε μη τοξική ή τοξική αν συνυπάρχει με υπερθυρεοειδισμό.
Για τη διάγνωσή της, είναι απαραίτητο το ασφαλιστήριο διαγνωστικών εξετάσεων αφού ο έλεγχος με τον γιατρό θα είναι μάλλον μέσω προγραμματισμένου ραντεβού και όχι στα επείγοντα. Σε πρώτο στάδιο διενεργείται κλινική εξέταση και υπερηχογράφημα του αδένα, ενώ σε μεγάλες βρογχοκήλες συστήνεται η αξονική τομογραφία (ενημερωθείτε για τις καλύψεις εδώ). Εκτός από εργαστηριακούς ελέγχους που θα προσδιορίσουν τις τιμές των θυρεοειδικών ορμονών και των αντισωμάτων, μπορεί να χρειαστεί σπινθηρογράφημα ή και παρακέντηση των όζων. Ιδίως για το σπινθηρογράφημα, η επικοινωνία με τον ασφαλιστικό σύμβουλο ή την εταιρεία είναι απαραίτητη, καθώς πολλά νοσοκομειακά και εξωνοσοκομειακά προγράμματα εξαιρούν τις εξετάσεις πυρηνικής ιατρικής. Τέλος, πρέπει να διερευνάται η πιθανότητα καρκίνου του θυρεοειδούς.
Η θεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει ετήσια παρακολούθηση και φαρμακευτική αγωγή ή χειρουργική επέμβαση ολικής θυρεοειδεκτομής, η οποία μπορεί να εντοπίζεται στις βαριές ή εξαιρετικά βαριές, εάν συνυπάρχει καρκίνος θυρεοειδούς ή νόσους του Graves.
Σημειώνεται ότι η αναμονή που προβλέπεται για παθήσεις θυρεοειδούς είναι μεταξύ 4 μηνών έως ενός έτους, αναλόγως την πολιτική της κάθε εταιρείας, σε κάθε περίπτωση όμως δεν πρέπει να διστάζετε την πλήρη ενημέρωση και καθοδήγηση από τον ασφαλιστικό σας σύμβουλο.
Διαβάστε επίσης:
Φταίει ο θυρεοειδής που δεν χάνω βάρος – Και άλλοι πέντε μύθοι υγείας
Νεφροπαθείς: Καλύψεις και επιδόματα που παρέχει η ιδιωτική ασφάλιση
Αποκατάσταση κήλης: Τι καλύπτει η ασφάλεια – Τι ισχύει για τη ρομποτική χειρουργική
