Η αβεβαιότητα που απορρέει από τον αντίκτυπο του ιού στην ιδιωτική και δημόσια ζωή μας, υπερτερεί από μια συλλογική και συστηματική ανησυχία, η οποία τροφοδοτείται ανεξάρτητα από τα αντικειμενικά δεδομένα και ενδείξεις των γιατρών και των επιστημόνων. Μια ιδιαίτερη τοποθέτηση που αξίζει την μέγιστη προσοχή, σύμφωνα με τις ενδείξεις του ιατρικού προσωπικού και της πολιτικής.
Αυτή είναι η στιγμή να δείξουμε ότι είμαστε το κράτος. Και ότι η κοινωνική ευθύνη δεν είναι ένα εργαλείο μάρκετινγκ, αλλά είναι μια πραγματική πρακτική που ενεργοποιείται ιδιαίτερα στη στιγμή της κρίσης, δηλαδή επιδεικνύοντας την προσοχή μας στα κοινά αγαθά (υγεία), εφαρμόζοντας σωστή επικοινωνία, ενεργοποιώντας συγκεκριμένες ενέργειες που απευθύνονται σε ανθρώπους πιο εύθραυστους, ενισχύοντας ένα σύστημα αποτελούμενο από εταιρείες, οικογένειες, οργανισμούς και φορείς, που γίνονται πρωταγωνιστές μιας νέας και απαραίτητης αλληλεγγύης.
Ήρθε η ώρα για τους υγιείς ανθρώπους και τις επιχειρήσεις, να αναδείξουν τη γενναιοδωρία και τη δημιουργικότητα, να ασκήσουν την κοινή και απλή λογική. Κανείς δεν σώζει τον εαυτό του, και κανένας επιχειρηματίας δεν σώζεται. Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία να δείξουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι, περισσότερο συναισθηματικοί και ίσως, πραγματικά πολιτισμένοι.
Οι φόβοι και οι ανησυχίες που σχετίζονται με την εξάπλωση του κορωνοϊού, θα μπορούσαν να είναι βάσιμες ή όχι, πανδημία ή ψύχωση που θα βρούμε μόνο στη συνέχεια που θα δούμε στα γεγονότα τις επόμενες εβδομάδες.
Ο θυμός, σε σύγκριση με το φόβο, δείχνει ομοιότητες και διαφορές. Επίσης ο φόβος σαν συναίσθημα είναι κάτι που σηματοδοτεί μια απειλή, έναν κίνδυνο. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορετική αντίδραση. Ο φόβος οδηγεί σε φυγή ενώ ο θυμός σε επίθεση. Οι διαφορές υπάρχουν στον τύπο της προτεινόμενης λύσης.
Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι ο θυμός αποδίδει κινδύνους στους ανθρώπους γιατί πρέπει να επιτεθούν, ενώ ο φόβος που οδηγεί στην φυγή, είναι πιο απρόσωπος.
Εν ολίγοις, ο φόβος μπορεί να είναι απρόσωπος, ο θυμός όμως είναι διαπροσωπικός.
Είναι όμως και κάτι άλλο που λέγεται ατομική και κοινωνική ευθύνη.
Τα κοινωνικά μηνύματα «Εξαρτάται μόνο από εμάς», «Μείνετε όλοι στο σπίτι», «Μην υποτιμάτε την κατάσταση» και η ανιδιοτελής εμψύχωση των ηθοποιών μας, είναι ότι καλύτερο για την πραγματική βοήθεια που μας προσφέρουν.
Η ένσταση μου είναι στο κοινωνικό μήνυμα «υπεύθυνος πολίτης» και όχι βέβαια στο μήνυμα, αλλά σ΄ αυτούς που νομίζουν ότι το εκπροσωπούν.
Ας το αναλύσουμε. Κάποιος τέτοιος πολίτης, με συμπτώματα γρίπης, θεωρεί καλό – και βέβαια χωρίς μάσκα και γάντια – να πάει για εξέταση σε Νοσοκομείο με το λεωφορείο (επειδή ήταν μια στάση μόνο απόσταση!) ή με το μετρό (επειδή ήταν δύο στάσεις μόνο απόσταση!) κλπ. και ολοκληρώνοντας τον κύκλο των εξετάσεων γυρίζει σπίτι του.
Εάν αποδειχθεί μετά από τις εξετάσεις του ότι έχει κορωνοϊό, δεν ξέρει ότι δεν μπορεί να γίνει ιχνηλάτηση, γιατί απλά αναλογιστείτε μέχρι το τέλος της βάρδιας του μεταφορικού μέσου, πόσοι άνθρωποι θ΄ αρρωστήσουν στην πορεία, ερχόμενοι σ΄ επαφή με τις χειρολαβές, τα καθίσματα, τις πόρτες που έπιασε και πόσους ακούμπησε.
Βέβαια υπάρχει και η είσοδος της πολυκατοικίας (μέσω όρο έξη διαμερίσματα από τρία άτομα το καθένα, η πόρτα και τα κουμπιά του ασανσέρ, το φώς διαδρόμου και το χερούλι της δικής του πόρτας κλπ).
Επίσης στο γυρισμό από το Νοσοκομείο πιθανή στάση σε αλυσίδα τροφίμων ή σε κατάστημα ψιλικών. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε λογαριασμούς που λήγουν και επειδή δεν υπάρχει «βοήθεια στο σπίτι», πρέπει να περάσει από τράπεζα, ΔΕΗ, ΟΤΕ κλπ.
Θα μπορούσε σκεπτόμενος, να είχε αναλογιστεί πόσοι θα μπορούσαν να αρρωστήσουν και πόσοι θα μπορούσαν και να έχουν πεθάνει από αυτή του την ενέργεια. Δεν το κάνει όμως γιατί… αυτός είναι υπεράνω της νόσου, υπεράνω της ιατρικής σκέψης και των ανθρώπων της υγείας. Το κάνει όμως γιατί απλά… με τον υπέρμετρο ωχαδερφισμό του, σκεπτόμενος μόνο την πάρτη του… δεν ενδιαφέρεται αν πεθάνουν όλοι οι άλλοι. Το πολύ –πολύ να ζητήσει μετά για το πρόβλημα που δημιούργησε… συγγνώμη!
Σημείωση: Την ώρα που έμπαινε στο Νοσοκομείο, πέρασε από δίπλα του κάποιος άλλος παρόμοιος πολίτης, ο οποίος επειδή οι γιατροί του είπαν ότι έχει κορωνοϊό, θεώρησε καλό… να το βάλει στα πόδια! Βέβαια τρέχοντας στα πεζοδρόμια, παραλίγο να χτυπήσει κάτι άλλους παρόμοιους πολίτες μαμάδες και γονείς, που είχαν βγάλει με πολύ χαρά και υπευθυνότητα τα παιδιά τους στο καροτσάκι… για βόλτα!
Συγχρόνως κάποιοι άλλοι, γυρνούσαν ευχαριστημένοι και με μεγαλομανιακό παραλήρημα αφηγούντο το πόσο μεγάλοι και διαφορετικοί είναι αυτοί έναντι ημών των ηλιθίων(;), επειδή είχαν πάει στην γειτονική Βουλγαρία για Σαββατοκύριακο, οπότε δεν στερήθηκαν καφετέριες, ταβέρνες, μπαρ, καζίνο και βόλτες στους πολυσύχναστους δρόμους και άλλες μορφές… πολυσύχναστης διασκέδασης!
Τελικά την διασκέδαση μπορείς και να την περιορίσεις, την βλακεία όμως όχι γιατί… δεν έχει σύνορα!
Παρότι υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλά τέτοια περιστατικά και για να κλείσουμε με την ατομική και κοινωνική ευθύνη, θα ήθελα να αναφερθώ στο ερώτημα: γιατί περιέργως(;) αμέσως με την έναρξη του προβλήματος, οι τιμές στις προστατευτικές μάσκες, γάντια και άλλα προστατευτικά μέσα υπερπολλαπλασιάστηκαν; Μια και μιλάμε για ατομική και κοινωνική ευθύνη βέβαια… σε μία χώρα που την χαρακτηρίζει κάτι που λέγεται φιλότιμο… και προς Θεού, κανείς μην το μπερδέψει με το ντροπή… και την αισχροκέρδεια!
Επίσης πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα, όπου στην τηλεόραση μετά τα κοινωνικά μηνύματα κατά του κορωνοϊού, παίζουν διαφημίσεις για αντιβηχικά, όπου αυτοί που βήχουν… βήχουν πάνω στο χέρι τους! Αυτό στα πλαίσια της κοινωνικής ευθύνης είναι ευθύνη κάποιων άλλων βέβαια…
Πάντως ακολουθώντας τις συστάσεις και όχι τον πανικό, είναι ο μόνος τρόπος να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε καλύτερα την περίπλοκη στιγμή που βιώνουμε.
Σε αυτές τις δύσκολες μέρες, κατά τις οποίες δεν γνωρίζουμε αν κινούμαστε μεταξύ της δραματουργίας μίας παθητικής επιρροής και της επανάληψης προηγούμενων μολύνσεων σε άλλη μορφή, πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί στον θυμό, παρά στον αβλαβή φόβο. Εάν υπερβάλλουμε με φόβο, δεν είναι κακό. Θα πρέπει μόνο να αντισταθμίσουμε μερικές χαμένες ημέρες εργασίας και σχολείου.
